Deze zomer in Keistadkerk hebben we een serie onderwerpen die wel heel ergs ‘aards’ zijn; de zon, maan en sterren, water , wind, woestijn, bomen.

Je zou je af kunnen vragen of de kerk niet over hemelse zaken zou moeten gaan.

Maar wat dacht je van dit:

‘Honing hebben we aan de bijen te danken.

Ze scharrelen wat rond in de bloem, op zoek naar nectar, en verzamelen daarbij soms wat honingdauw, die ze verteren bij het vliegen. Bij hun terugkeer voeren de verkenners een dans uit die anderen duidelijk maakt waar ze de nectar hebben gevonden- een dans die , ongelooflijk maar waar, rekening houdt met de stand van de zon ten opzichte van het aanwezige voedsel en zelfs met de windkracht- en geven de nectar door aan collega’s in de kast, die hem van bij naar bij aan elkaar doorgeven tot hij genoeg verteerd is om opgeslagen te worden. Dat duurt maximaal twintig minuten. Als ze klaar zijn, braken ze de nectar uit in een van de cellen van de honingraat, waarbij ze het suikergehalte langzaam verhogen door het water eruit te laten verdampen met behulp van hun lichaamswarmte en door voortdurend met hun vleugels te fladderen om de lucht in beweging te houden. Zodra het suikergehalte zo hoog is dat de honing niet meer kan gisten, verzegelen ze de cel met was en beginnen een volgende. Voor zover ik weet heeft er nooit iemand een academisch artikel gepubliceerd waarin het bestaan van God bewezen wordt op grand van het bestaan van de bij, maar misschien wordt het daar wel eens tijd voor’

 Uit ‘Overal is God’ van Andrew Wilson