Het begon eigenlijk allemaal met een goed gesprek. Eerder een spiegel eigenlijk. Het ging over het jeugdwerk in de kerk, vergaderingen in de kerkenraad en over uitgedaagd worden om je eigen grenzen te zoeken en je te bewegen buiten je comfort-zone. Even uitgepraat, maar wel met teveel energie besloot ik om 22.00 uur alsnog te gaan zwemmen. Zoals wel vaker luisterde ik onderweg naar een podcast van Andy Stanley. Het tweede deel van een serie preken over Christen zijn. Anne Rice een Amerikaanse schrijfster die ooit op haar 18de God gedag zei, hem veel later weer terugvond en juli 2010 de volgende tekst op haar Facebook-pagina plaatste:

‘For those who care, and I understand if you don’t: Today I quit being a Christian. I’m out. I remain committed to Christ as always but not to being “Christian” or to being part of Christianity. It’s simply impossible for me to “belong” to this quarrelsome, hostile, disputatious, and deservedly infamous group. For ten years, I’ve tried. I’ve failed. I’m an outsider. My conscience will allow nothing else.'

Het verhaal van Andy Stanley ging verder. Hij vertelde over dat er maar drie keer in de bijbel wordt gesproken over Christenen en dan nooit in de context zoals wij die vandaag de dag kennen, namelijk een groep mensen die Jezus volgen. Dat mensen die zich Christen noemen er zoveel verschillende denkbeelden op na houden en dat Christen zijn te vaak niets meer van doen heeft met Jezus en zijn boodschap. Nee dat we ons er zelfs achter verschuilen en het woord gebruiken als excuus om echt iets te betekenen voor de wereld waarin wij leven. Dat volgers van Jezus hun leven horen te leiden als discipelen. Dat hun leven maar om een ding draait, namelijk: Gods liefde laten zien aan IEDEREEN.

En het enige wat ik kon denken was: ‘Sh** ik ben Christen’