Quarantaine 3

Vorige landden er drie astronauten uit de ruimte en belandden ze in een andere wereld…een wereld waar Covid-19 de plaats bijna onveilig maakt voor de mens.

Vorige week las ik een boekje van Henri Nouwen, een beroemd christelijk schrijver. Het is een klein boekje met titel ‘Met de dood voor ogen’.  Nouwen refereert op een gegeven moment aan een shortfilm uit de negentiger jaren ‘de Blauwe aarde’. Voor het eerst keek men naar de aarde, en daalde het besef neer dat dat ‘ons thuis’ was.

Zo vanuit de ruimte is het zonneklaar dat die schitterende planeet voor de mens een thuis is en was er even een ‘ons-gevoel’.  ‘Kijk daar wonen en werken wij, daar leeft de mensheid en zijn we als het ware een grote mensenfamilie, een groot gezin’.

Het was 1993 toen Henri Nouwen dit schreef en in zijn optimisme dacht hij dat het de zorg voor de aarde , voor die mensheid,  een nieuw boost en verantwoordelijkheid zou geven. Een fundamenteel gevoel van eenheid.  Niets was minder waar. Prachtige films met de naam ‘Planet Earth’ moesten ons zelfs herinneren aan de waarde van de aarde!

En nu (be)landen astronauten in een nieuwe wereld. We zijn allemaal ziek en eensgezind in de angst voor een onzichtbare virus. Ondertussen zorgt de natuur goed voor zichzelf.

Samenwerkend aan oplossingen , samen ( als schepselen en kinderen van een Vader) en  togetherathome voelen we over alle grenzen heen hetzelfde en staan we samen  sterk.

De astronauten belanden ook in een wereld  van het grote ONSgevoel.

Ik hoop zo dat we dat vasthouden!