Sara is zeven. Omdat ze nog vakantie heeft, komt ze met een buurvrouw mee naar het naaiatelier. Haar moeder is weg, met een uitje van de crèche. Terwijl Miranda en ik de spullen klaarzetten, loopt ze kwebbelend achter me aan. “Zijn er ook naaimachines? Is naaien moeilijk? Mijn moeder zegt dat ik nog te klein ben. Dat het gevaarlijk is. Mag ik het ook eens proberen?”
“Ken je Pippi Langkous?” Vraag ik. Ze kent Pippi, van de film. “Met die staartjes”. Ik noem haar beroemde quote, die het motto is van het naaiatelier: Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan.
Tien minuten later zit ze achter een snorrende naaimachine geconcentreerd te werken aan haar eerste project: een tas. Precies om 12 u is de tas klaar. En haar insectenboekje van Freek Vonk past er ook nog in. Zelden heb ik zo’n stralend kind gezien.
Een week eerder was Sara’s moeder in het naaiatelier. Taibat heet ze, een Koerdische vrouw met 2 kinderen en de 3e onderweg. Bij de koffie begon ze ineens te vertellen over vroeger, toen ze 14 was en over de bergen moest vluchten met haar familie, voor de Turken. De tranen vloeiden en ook mijn ogen prikten bij dit verhaal. Ik herinnerde me ineens waar ik toen was, nl op een conferentie, in een snikheet kamertje met een grote groep mensen, biddend voor die Koerdische vluchtelingen in de bergen. Toen heb ik dus voor haar gebeden….Nu is ze hier, wachtend op de baby, en op een status, zodat ze zich eindelijk bij haar man in Rotterdam kan voegen.
Taibat kan niet goed naaien, wel breien. Ze breit sjaals voor de kinderen, als ze niet te moe is, of te somber……. Miranda bedenkt het plan om haar te helpen een babydeken te breien. Iedereen die wil, breit mee, allemaal vierkantjes. Het zal een deken vol liefde worden en haar helpen naar de toekomst te kijken, een nieuw begin.
Jacqueline