Hierbij blogs Vanuit de keistadkerk

Vrijdagmiddag 11.00 uur; de zoveelste stadskerkhuisvesting vergadering in Kade, hartje stad, en ik heb zoooooooooooooveel hoop dat dit de laatste vergadering was en het nu gelukt is iets te vinden....ik koop alvast twee schattige kleine collecte mandjes! Het schetst mijn vertrouwen in de zaak , ook voor de zondagen na september, en het schetst mijn verwerking van het gebeuren, lekker practisch iets doen......het was me een weg hiernaartoe.

We hopen nu op dat kleine maatschappelijke gebouw met ruime zalen en vriendelijke uitstraling, daar midden in die oude stadswijk. Wij hopen op een mooie samenwerking met die organisatie die al aan het werk in die buurt, we kunnen zo aansluiten. Dat was de paradigm shift van afgelopen maanden: ga je niet druk maken om een groot gebouw, maar voeg in in de samenleving, golf mee op de beweging van de participatiemaatschappij, zie het nieuwe ondernemen en wees eindelijk eens mensen van de Weg!

Jaren had ik erover doorgedacht, de kerk heeft in de geschiedenis een afslag gemist! Ik hou van de organische simple church, ik verlang naar de urban expression...en wat een prachtige gesprekken met mensen die dat in onze stad echt durven met 'buurtkerken'! Bouwen aan hechte relaties en je leven delen met mensen uit de wijk, uitreiken naar de zwakke en vertellen over echte vrede van Jezus.

Afgelopen weekend zag ik in een van de veluwse dorpen weer zo'n 'draak 'staan, wie bedenkt het in 2015 om zulke grote kerktorens en muren neer te zetten! Klein is het nieuwe groot! Jezus riep ons als leerlingen met elkaar er op uit te trekken, niet te gaan hokken!

De afgelopen maanden heb ik mijn best gedaan een community te bouwen en er staan 50 enthousiastelingen klaar om samen iets op te bouwen , een gemeenschap van discipelen die er willen zijn voor elkaar en anderen. ( Nederland-zoekt kan trots op me zijn)

De afgelopen maanden heb ik elke dag fietsend rond gereden in de stad met die vraag 'Quo Vadis', waar gaat U Heer...ik wil u volgen. Twee paden van Leusden op weg naar die stad, een door het fietstunneltje langs die dooie hoek waar alle leven weggetrokken wordt uit de wijk vanwege de Kersenbaan en neerhalen van de flats straks in de Ganskuil en aan de andere kant van het park een langs een spookziekenhuis wat groengebied wordt en waar partijen de handen in elkaar slaan om iets te betekenen voor de stad.

'Jezus wil de kerk uit', de grappig quote van de EA/IDEAZ.....zette ik heel bewust op mijn moodbord voor de toekomst. Ik wil dat ook!

Op het fietsje langs het zwanenwatertje neem ik afstand van mijn woonplek en ga ik de brug van de Heiligenberg over.....yes, hoe dichtbij dat nieuwe werkgebied en hoe anders ziet het er uit als 2 jaar geleden! Er staan nu meer woningen en er wordt nog volop gebouwd aan de kant van Randenbroekerpark, de groenstrook is al duidelijk te zien en de boompje lopen uit. Wat gaaf toch dat de beek zijn uitlopers heeft naar de weg toe....en hoe gaaf zou het zijn als er in die grote omgehakte bewust neergelegde boom een ijsvogeltje komt!

Middenin staat het; de toren troont hoog uit nu het oude ziekenhuis weg is, het gebouw is helemaal opgepimt. Net geopend!!! En wij waren erbij! Hoe een betonnen blok een inspirerende plek kan worden! Ik zet mijn fiets op de grote fietsparkeerplaats, tenslotte is 'groen bezuggggggg' hier het motto!

Ik zie een basisschool klas uit het gebouw komen, gaan mee werken in het milieuprojekt aan de overkant. Fijn, die kunnen dan verse produkten leveren voor de kinderkookworkshop vanavond in het KetelCafe. Zo tof dat onze D. , R. F. en A daarin mee draaien elke week.

Ik loop de hal in, verrassend ruim en vrolijk. Ik groet de medewerkers van de Wlinie, die net een groepje toeristen op de fiets helpen. Ik zie dat de dames van het KetelCafe net begonnen zijn met het openen van de deur. Tja, het Combihuis is weliswaar met veel bombarie in de stad gelanceerd, maar het is maar even de vraag nog of het aanloop gaat krijgen.

In de lokalen beneden richt iemand van de Vheuvel en NieuwErven een tentoonstelling in en staat de parkmeester een groep studenten Biologie te woord.

Dan loop ik door naar boven.....drie verdiepingen van 400 vierkante meter hebben we hier. En als kerk is het ons gelukt op de eerste etage een grote zaal en op de tweede etalage een jeugdhonk, muziekruimte, kantoren en vergaderruimte te huren. Gelukkig hebben verschillende het al gevonden, G. en I. zijn aan het werk met de EuNC bibliotheek. Ik weet dat de eerste zaterdag lesdag al geweest is hier en dat het District blij was , vooral met de rust van de natuur voor de pauze en de parkeerplaats naast de snelweg.

K. zit nog dik in een preek maken, ik zie allerlei boeken op de grond en een peinzende kop naar buiten......t'is ook te interressant in het park. M. loopt een beetje achter, dat jeugdhonk moet nog ingericht. Maar met R. en N. samen gaat dat goed komen . E. heeft een Connect vergadering, zie ik....goed bezug, zij moeten nu ook gaan 'connecten' in dit hele gebeuren, genoeg te doen met zoveel kinderen.

De stadskerk? Even voel ik me wat verloren......ik hou me vast aan de herinnering van zondag j.l, de stadskerkcommunity vierde het feest in het Combi-huis, 'smorgens in eigen ruimte boven met een samenkomst, 's middags bij de opening beneden tussen de mensen van de N-Erven, de buurtbewoners, de Vheuvel en Scouting,de kinderdagverbijven, de Yogaclub en de Wlinie. Wat heb ik genoten tijdens het Feest van de Verhalenvertellers en hoe gaaf was het dat JW een parabel vertelde! Maar nu, zo door de week en na twee jaar hard werken aan connecting.......alle stadskerkers zijn opgegaan in nieuwe Combi-huis, ik zie ze alleen zondags en bij de extra bijbelstudie maandagavond. O ja, ik zie ze wel, J. die bij de scouting een survival kamp aan het organiseren is, R. die in de Erven op zaterdag de boel mee managed, P. die met Present en C. in de flat tegenover een inventarisatie van nood doet, J. die een bank aan het timmeren is in de werkplaats beneden, M. die een meidengroep aan het opzetten is, maar......twee jaren zwerven en zoeken naar ruimte om samen te werken met elkaar en Combi-huis maakt dat ik me even verloren voel temidden van zoveel dierbare gemeenteleden en buurtgebeuren.

Het duurt maar heel even, want daar komt iemand aanlopen. Het is dat lieve vrouwtje dat ik ontmoet heb in de afgelopen jaren dat ik meedeed in de open ochtenden in de wijk hier. Ze roept me, ze komt afscheid nemen. Eindelijk krijgt ze een woning ergens anders in de stad, met meer ruimte voor haar drie kids. Ze belooft me regelmatig terug te komen, op de zondag met de kinderen...tenslotte is ze razend geinteresseerd geraakt in Jezus, is de zondag alleen altijd zwaar en ziet ze dat de kinderen hier een veilige plek hebben. Het nieuwe Combi-huis.....wat een uitdaging!

Soms heb je van die gesprekken waarin diegene die tegenover je zit ineens verandert. Je bekijkt hem of haar ineens met andere ogen. Dat soort gesprekken heb ik regelmatig met tieners die betrokken zijn bij het jeugdwerk. Ik leerde ze ooit kennen als die lieve, schattige kinderen en voordat ik er erg in had waren er jaren verstreken en verassen ze mij door hun volwassen houding of intelligente vragen. Aan de ene kant is het geweldig en aan de andere kant spannend.

Die spanning heeft vooral te maken met de angst betrapt te worden. Dat iemand eindelijk ziet dat ik het ook niet altijd weet. Dat ik het tienerleider zijn al die jaren naar eer en geweten heb gedaan, maar verre van perfect was en ben. Dat er avonden waren die ik niet voldoende heb voorbereid, dat ik die lastige vraag ook niet altijd kon beantwoorden. Dat ik in veel aspecten net zo zocht als hen. Dat ik mij eigenlijk een Jacob voel(de), verwikkeld in een constante worsteling met God. Het is geweldig mooi om elke twee weken met jongeren te praten over hoe ze in het leven staan. Ze de mogelijkheid te geven over je schouder mee te kijken in je leven met je vrouw, je kinderen, met God. De eerste jaren spreekt de rolverdeling voor zich. En ook al sla je soms de plank mis, uit ervaring weet ik nu dat je met iemand van 14 niet moet praten over filosofie, meestal heb je iets te delen waar ze wat aan zouden kunnen hebben. Maar dan worden ze ouder. Wat laat je zien van je eigen worstelingen? Laat je ze ook met dat deel van jouw geloofsleven kennismaken? Voor mij sprak het voor zich om het wel te doen. Omdat je door te worstelen en God vast te houden, juist ontdekt wie hij is voor jou. Niet voor je ouders, niet voor de kerk, maar voor jou. Ik heb geworsteld met hoe ver ik daarin kan en mag gaan. Ik heb naar aanleiding daarvan confronterende, maar goede gesprekken gevoerd met mijn tieners. Gesprekken waar ik meer van heb geleerd als zij, maar ook voor hen was het goed.

Ik gun iedereen, vooral ook 'mijn tiener', zijn worsteling. God is voor mij het mysterie waarvan af en toe een tipje van de sluier wordt opgelicht. In de bijbel, maar vooral ook in de verhalen van de mensen om mij heen. God zit niet in systemen of in dogma's, maar in liefde, vergeving en medemenselijkheid. Ik heb de zekerheden van een kinderlijk geloof afgelegd en ik kies ervoor alle opties open te laten, zelfs de optie dat God niet bestaat. Alleen zo kom ik dichter bij God, dan door te accepteren dat hij zo groot is, dat ik met mijn menselijke behoefte hem te begrijpen, hem altijd kleiner maak dan hij in werkelijkheid is. In die worsteling heb ik dingen gewonnen en dingen verloren. Hoe meer ik worstel, maar niet loslaat hoe meer de angst betrapt te worden afneemt. Ik weet wie ik ben. Ik ben als Jacob, ik worstel met God.

Laten we het eens hebben over het nieuwe kerken!

Nee, niet over de nieuwe kerken. Dat zou namelijk logischer zijn in een gemeente die van plan is van 1 naar 3 te gaan en daarmee 3 nieuwe kerken te vormen!

Het nieuwe kerken!

In de zoektocht naar een gebouw lopen we aan tegen de Nieuwe Erven, de Nieuwe Stad, de Nieuwe Sleutel, allemaal prachtige initiatieven van de burgerij en de overheid om oude dingen nieuw leven in te blazen.

Het is hip om te spreken over het nieuwe. Al jaren geleden dook het voor het eerst op in het nieuwe leren, onderwijs dat anders ging werken, kinderen die hun eigen weg mochten gaan. Later dook het op in het nieuwe werken, flex plekken voor wie een vast buro had en netwerken op allerlei plekken . Het laatste jaar hoorde ik van het nieuwe ondernemen, instellingen die samen gaan werken met bedrijven om zo de zorg te kunnen betalen en aan te kunnen bieden.

Delen is het nieuwe hebben en Klein is het nieuwe groot zijn slogans die in kerkelijk leven opduiken.

Ik heb er wel wat mee.....zet zelfs regelmatig mijn plantenpotten in de tuin op een nieuwe plek. Veranderen, gewoon omdat het kan!

Ik heb er wel wat mee....zeker nu de Bijbel in gewone taal het heeft over de nieuwe wereld, waar ik al lang naar verlang.

Maar dan het nieuwe kerken?

We blijven achter in de samenleving met onze veranderingen.

De discussie over de vormen hebben we al gehad, de kerk is al opgeschoven met mediamiddelen en kortere preken, fijne beats en creatieve gebedsvormen.

Laten we het nu maar eens gaan hebben over de stap naar de samenleving toe......wat als de kerk het gaat lukken om samen met seculiere reguliere verenigingen, stichtingen, instellingen in het maatschappelijk leven te gaan wonen en werken?

Dat lijkt mij wel het nieuwe kerken!

Afgelopen zondag maakte ik dankzij Pim Kalkman kennis met Elly Hillesum. Elly werd geboren in Middelburg en stierf op 29-jarige leeftijd in Auschwitz, Polen. In de periode 1941 – 1943 hield de Joodse Elly een dagboek bij. Het document werd in 1981 uitgegeven onder de titel: ‘Het verstoorde leven: dagboek van Elly Hillesum’. Op 12 juli 1942 schreef Elly een zondagochtendgebed. Hierin stond onder andere het volgende: “Maar dat ene wordt mij steeds duidelijker, dat jij ons niet kan helpen, maar dat wij jou moeten helpen en door dat laatste helpen wij ook onszelf. En dat is het enige dat wij in deze tijd kunnen redden en ook het enige waar het op aankomt: een stukje van jou in onszelf, God. En misschien kunnen we er ook aan meewerken Jou op te graven in de geteisterde harten van anderen.”

Op mijn werk zei iemand eens dat vrijwilligers het hoofd, het hart en de handen vormen van onze organisatie. Daar moest ik aan denken toen ik nadacht over dit zondagochtendgebed. Net als dat binnen mijn werk vrijwilligers vorm geven aan het streven van de organisatie, vormen mensen de vrijwilligers van God. Wij dragen bij aan het beeld wat anderen van Hem hebben. Positief en negatief. We kunnen onszelf en elkaar opbouwen of vernietigen. Wat ik zo schitterend vind aan de woorden van Elly is dat er hoop uit spreekt. Dat de verantwoordelijkheid voor wat er om ons heen gebeurt niet alleen ligt bij de ander of bij God, maar dat God door ons kan ‘redden’.

Zoveel jaren later is Elly door dit gebed voor mij wat ze in de laatste zin beschrijft. Ze helpt God op te graven in mijn geteisterde hart. Vliegtuigen storten neer, mensen worden onthoofd omdat ze niet in dezelfde God geloven, kinderen sterven, worden verhandeld of misbruikt. En meestal voelt het alsof je met lege handen staat. Elly haar woorden geven hoop. Ik mag er voor de ander zijn en zij voor mij. Met mijn ogen en mijn hart geopend, zoek ik waar ik kan bijdragen. Als we nu allemaal de ander proberen te helpen en daarmee onszelf. Een stukje van God in ons. Dood aan het cynisme, leve de hoop!