Vanaf het begin van Keistadkerk, toen nog stadskerk geheten, heb ik het al gezegd; we zijn niet compleet als er geen kinderen zijn! En niemand is zo gelukkig over een kampeerveld gevuld met kinderstemmen als deze pastor. Zeker als je eigen kleinkind er tussen loopt 😊.

Wat nog veel leuker is……dat kinderen op-groeien in het gebeuren, H en A die ons opdrachten gaven in het ballonnenspel.  En weer zat er een badje vol met baby’s.

Wat eigenlijk nog veel leuker is….dat volwassenen worden als kinderen en gek mee gaan doen, zoals bij het spel ‘Wie-is-het’met de meest hilarische pruiken uit de kist van Maureen.

Jaren geleden schreef ik al eens een column ‘It takes a village to raise a child’;

Ik heb een leuk Afrikaans kinderkoor opstaan en hoor ze een favoriete zin zingen ; ‘it takes a village to raise a child!’ Wat een geweldige waarheid.

Ik weet nog hoe ik jaren geleden geraakt was door die zin in het boek van Wess Stafford van Compassion. Ik weet nog dat het zo aansloot bij onze visie in onze sharing caring kring, waar we regelmatig met gezinnen, jonge mensen en stellen activiteiten deden: “Geloven leer je van elkaar, samen ben je sterk, kinderen hebben meer voorbeelden nodig dan alleen hun ouders”.

Het is de bodem van mijn droom om in een soort van community te leven en werken waar we samen God kunnen leren kennen zoals Hij in Zijn veelkleurigheid en Liefde is.

Het is de bodem van mijn visie op kerkzijn om verbondenheid (a la Crabb) te beleven in een soort van 0.3 gemeente.

Het is de bodem van mijn holy discontent over ons individualisme.

Het is 15 jaar geleden dat ik voor het eerst op de geweldig Franse boerencamping  kwam…daar waar toen ‘de kinderen mee mochten werken en volwassen mee mochten spelen’ als in een paradijsje op aarde genietend van het leven met elkaar!

Dit loopt dus al jaren met me mee!