Hierbij blogs Vanuit de keistadkerk

Ik keek  in mijn vakantie aan tegen een vol veld koren in een rijk land ….en ik voelde , naast de vermoeidheid , een enorme machteloosheid over honger en oorlog in de wereld.

Als we zondags op de Vlindertuin staan horen we de kerkklokken van ons gebouw. Je kunt er van alles van denken dat dat lawaai elke zondag klinkt van 9.45 tot 9.55 in een drukbevolkte wijk, maar te midden van de zingende vogeltjes en de waaiende bomen is het wel even grappig.

In coronatijd op woensdagavond werden de kerkklokken ook geluid, als teken van HOOP en saamhorigheid. In de hele stad, het hele land, zelfde tijdstip, overal te horen. Wat kun je in onze maatschappij het geluid van SAMEN HOOP HOUDEN  toch missen!

Op mijn vakantie stond ik ( zoals me per ongeluk wel vaker gebeurd) met de tent naast de kerk. In Denemarken zijn dat eenvoudige , vaak mooi wit van buiten en lief zacht gekleurd van binnen, gebouwen met tot mijn grote geluk prachtige schepen in de nok.

Gewend aan bovenstaande luiden op zondag om en masse te gaan komen naar de mis/dienst/samenkomst, vroegen wij ons na een dag af of er echt een Lauden om 7.00 en een vesper om 18.00 uur was………………..niets bleek minder waar: de kerkklok wekt de mensen uit hun bed in de morgen en laat ze s avonds weten dat ze aan tafel moeten komen.

Als kerk en samenleving zo verweven kunnen zijn, dan pas is er echt HOOP, toch?!

DELEN

De lezers van instagram en facebook was het al wel opgevallen, ik ben behoorlijk lyrisch over Denemarken! Glooiende korenvelden, wapperende klaprozen en korenbloemen, prima temperatuurtje, groen gras, schattige huisjes en kleine stadjes en veel zee.
 
Maar wat je niet kunt zien en wel kunt proeven in het land is het ‘samen’! Ze hebben er zelfs een woord voor; hygge. Leven in eenvoud, relaxed zijn, met elkaar zijn, in het moment.
 
Als fietser is het er een beetje wennen, maar je moet daar gewoon op de weg je plek innemen. De voetganger, de auto, de fietser, ze DELEN de weg (uitgezonderd de 3 autobanen in het land). Dat gaat heel vanzelf-sprekend.  
En af en toe vertelt een groot geel bord je dat; we delen de weg.
 
Dat is dan ook ongeveer het enige bord wat je tegen komt…..het is een land zonder borden. Prachtig (en niet altijd handig als je de weg/modus niet weet, maar dat terzijde).
 
Het leukste komt het delen van de weg tot uitdrukking bij de oprit van de enkele autobaan, het laatste stukje is geen doorgetrokken stippelstreep maar een samen komen van oprit en eerste baan zonder strepen.
Natuurlijk geef je elkaar voorrang ………vanzelf-sprekend.
 
Zo ook op onze camping. Geen bordjes, geen regels, geen paaltjes. Gemoedelijkheid en vriendelijkheid regeert. Thuisgekomen keken we de filosofie van de camping er nog eens op na: OP ONZE EENVOUDIGE EN SCHILDERACHTIGE CAMPING STREVEN WE NAAR EEN ONTSPANNEN EN RUSTIGE SFEER, GEBASEERD OP VRIENDELIJKHEID, WEINIG REGELS, VEEL VERTROUWEN EN GEZOND VERSTAND. 

Mooi om dat zo te bedenken/beschrijven, en tof als je je denken zo kunt uitstralen.
 
Geweldig inspirerend! 

YES een nieuwe Bijbelvertaling!

Zaterdagmiddag en ik loop in de Treek bij YMCA het bosje uit en wordt verrast door een groot veld vol met paddenstoelen! Prachtig!