Op 1 april 1937 overleed mijn opa. Ik heb hem dus nooit gekend. Sterker nog, mijn vader heeft hem nooit gekend,

die was namelijk een kleuter toen zijn vader stierf. Er zijn dus weinig verhalen bekend. Sterker nog, er is altijd over gezwegen. Oma bleef achter met 3 kleine kinderen, geen uitkering en levend van de diaconie. Oma zat niet bij de pakken neer en verhuurde kamers, en zeker in de oorlog loonde dat wel.

Waar we nu langzaam achter komen, is dat opa tuberculose had. Hij was een poos uit huis geweest in een sanatorium en mocht thuis herstellen, let wel; in quarantaine! In het tuinhuisje werd hij verpleegd door oma, de kinderen mochten soms zwaaien achter de ramen. Het verhaal vertelt niet hoe lang dat geduurd heeft, maar het is dus niet goed afgelopen.

Nu 1 april 2020 zitten we allemaal in quarantaine en denk ik aan diegenen die werkelijk verstoten zijn van hun kinderen, niet geknuffeld kunnen worden, soms zelfs de moed verliezen.

Ik weet niet hoe mijn opa dit gehandled heeft, pas vonden we allerlei uitgeschreven reflecties op preken en boeken …..heeft hij de tijd gebruikt om zijn hoofd en hart met godswoorden te vullen?

Ik weet ook niet echt hoe mijn oma die situatie handlede , het was een  sterke nuchtere vrouw die doorging en ook nog dapper joodse mensen opving in de oorlog vlak erna.

Ik weet dat mijn vader veel aan aandacht heeft moeten missen en veel aan liefde heeft ingehaald.

Ik……..wat ben ik blij dat de man als meubelmaker , naast zijn houtbewerking bv in de synagoge van Enschede, zijn warme-slaapkamer-meubels heeft nagelaten. Het staat in onze logeerkamer en elke dag loop ik er even binnen.

Met respect voor hen die in quarantaine moeten sterven.