Hierbij blogs Vanuit de keistadkerk

Twee weken geleden keken we in de kerk naar een filmpje over dit prachtige Afrikaanse gezegde en we zagen de beelden van Malawi en de CBO's van Matukha centre.

Ik weet nog hoe ik jaren geleden geraakt was door die zin in het boek van Wess Stafford van Compassion.

Het is de bodem van mijn droom om in een soort van community te leven en werken waar we samen God kunnen leren kennen zoals Hij in Zijn veelkleurigheid en Liefde is.

Het is de bodem van mijn visie op kerkzijn om echte verbondenheid te beleven .....in een soort van 0.3 gemeente.

Het is de bodem van mijn holy discontent over ons individualisme.

Een week later zie ik het gebeuren voor mijn ogen!

Op de camping met de gemeente wordt het beeld versterkt, want daar zie ik jong en oud met elkaar connecten , vriendschappen ontstaan en mensen elkaar beter leren kennen, luisteren naar elkaars verhalen en pijn. Kleine kinderen worden opgetild door andere ouders. Jeugdleiders zijn trots als ouders op hun jongeren. Jonge tieners lopen als volwaardige oppassers achter kinderwagens. Kinderen van jeugdleiders worden op bed gelegd in tenten van anderen. Er wordt voorgelezen en gespeeld door volwassenen, kinderen helpen met opruimen.

Er heerst zorg en vreugde op een veld in 'de village Heigraaf'.

Dit soort ervaringen doet niet alleen de kinderen groeien!

Vorige week opende de kerkenraad met een stukje waarin deze zin stond; 'laten we een paradijs bouwen! ' Yes, we did!

'Ergens hebben we in de geschiedenis een afslag gemist', 'laten we de boel afbranden en opnieuw beginnen'...kreten die passen bij het worstelen met de kerk en haar vormen.

Zo ook in de 'roadtrip naar een nieuwe vorm van christendom', '7 keer 7', waar ik afgelopen maandag luisterde naar bijzondere verhalen vanuit verschillende hoeken.

Geen nieuwe dingen, wel essentiele dingen;

Deze items komen al regelmatig over de tafel in onze gemeente, in de gesprekken met medewerkers, in de pastorale gesprekken , in de gesprekken om mensen te inspireren, in de kerkenraadsgesprekken, in de gesprekken om de groep te delen.......

Wat van de kerk laat je achter? Wat in de kerk neem je mee?

Twee geweldige vragen om jezelf af te vragen.

Treffend was het antwoord van een wijs meisje: je laat niemand achter, je neemt iedereen mee.

Tja en hoe doe je dat als kerk die wil delen en inclusief wil zijn?

Iedereen gekend, gezien en geliefd, zo willen we kerk-zijn!

Ik hoorde tijdens de kerkenraad iemand zeggen: 'gerechtigheid van God heeft alles te maken met de manier waarop we gerechtigheid ondersteunen in de wereld om ons heen.’ Een schitterende quote, maar hoe doe je dat?

Een van de geestesvaders van de wet waarmee homo’s in Oeganda worden onderdrukt lijkt een Amerikaanse evangelist. Altijd als ik dit soort berichten lees voel ik behalve woede ook schaamte. Gelukkig zijn er de afgelopen weken Christenen opgestaan die zich fel hebben uitgesproken tegen deze anti-homowet. Zo heeft de Zuid Afrikaanse (ex) geestelijke Desmond Tutu de Oegandese president opgeroepen de wet niet te tekenen, omdat hij bang was voor heksenjachten op homo’s, transseksuelen en transgenders. Helaas, de wet is getekend en de heksenjacht is inmiddels gestart. Onrecht!

Nu is Oeganda een ver van mijn bed show. Ik geef wat geld, schrijf een blog en verder… slaap ik er geen minuut minder om. Maar wat is dan gerechtigheid in de context van mijn leven? Het is in ieder geval niet een pedofiel die zijn staf heeft uitgezeten proberen te verjagen uit je stad. Al 1.715 mensen, waaronder één van mijn Facebook-vrienden heeft gedaan waar ik tot nu toe de ballen niet voor had. Ze hebben allemaal op de ’like-knop’ gedrukt van de Benno L welkom in onze straat Facebook-pagina. Ik maak mijzelf wijs dat ik het tot nu toe niet gedaan heb omdat ik in een kinderrijke buurt woon, maar ik als ik heel eerlijk ben, was ik tot nu toe te laf. Door die geweldige instellingen van Facebook kan iedereen zien dat ik deze pagina heb geliked en dat was voor mij dan weer net een stap te ver.

Ik heb besloten dat ik op die like-knop ga drukken. Niet omdat ik hoog verheven moraal heb of beter ben dan diegene die het niet doen. Niet omdat ik op welke manier dan ook wil goedpraten wat deze meneer heeft gedaan en ook niet omdat ik de kinderen in mijn buurt in gevaar wil brengen. Ik ga die pagina liken omdat ik het onacceptabel vind dat woede en angst regeren. Omdat ook ik een dikke vette balk in mijn oog heb en op mijn eigen, imperfecte manier, geïnspireerd door waar ik in geloof, streef naar gerechtigheid voor ieder mens. Een homo in Oeganda, maar ook een Nederlandse zwemleraar.

Als je een blog schrijft voor op de website van een kerk moet het dan gaan over zekerheden of mag je ook schrijven over je onzekerheden, je verlangens die nooit vervuld zijn of dat wat er schuurt aan het kerk zijn? Kortom moet je het ‘hallelujaverhaal’ vertellen of mag het gaan over het echte leven?

Ik werd deze week naar aanleiding van een openstaande vacature gebeld door een mevrouw. Ze wilde weten wat de functie inhield. Uiteindelijk besloot ze niet te solliciteren, maar we hadden een interessante mailwisseling. Ze vertelde over haar positieve ervaringen met een christelijk bedrijf. Het bedrijf hield zich aan afspraken en hun mensen werkten met respect voor zichzelf, de klant en de omgeving. Ze vertaalden dat waar ze in geloofden consequent in hun daden.

Het is soms makkelijk om alleen het ‘hallelujaverhaal’ te vertellen en je mond dicht te houden over de moeilijke dingen. Ik ben er echter van overtuigd dat het juist het menselijke is wat inspireert. Gewone mensen die vanuit een overtuiging iets betekenen voor anderen. Nu wil ik zeker niet beweren er daar een van te zijn, maar ik geloof wel dat een voorbeeld zijn begint met openheid. Wil ik iets betekenen voor de ander, praktisch of hem of haar helpen in de zoektocht naar waar het in het leven om draait, dan vraagt dat om een open en kwetsbare houding. Dat ik laat zien wat mijn onzekerheden, onvervulde verlangens zijn en hoe ik mijn geloof (be)leef, want wees eerlijk het hallelujaverhaal is niet altijd even inspirerend.

Ik ben er klaar mee!De regering heeft het over consumentenvertrouwen en koopgedrag en ik heb het afgelopen jaar hard meegedaan om de economie een boost te geven.Nieuw aanrechtblad(rest van de keuken valt nog niet uit elkaar), werkkamer met nieuwe tafel ingericht (met hergebruik van opruimbakken, kasten en gordijnen van her en der), nieuwe bank,nieuw schilderij (maar wel de kastjes opgepimpt). Ik hou van de kringloop en van alle vintage om me heen! En tegelijkertijd hou ik van die aardige ondernemers die hun koopwaar aan de man/vrouw willen brengen.

Ik ben er wel klaar mee, dat we allemaal meer en meer en groter en mooier willen.

Alles moet maar kunnen. Alles moet maar altijd kunnen.

Daar ben ik vooral ook klaar mee!

Ik betrap mezelf er voor het eerst in mijn leven op dat ik op internet ga zoeken naar jurken, truien, gordijnen…terwijl ik weet dat ik het gewoon live wil zien en voelen voor ik het zal kopen. Dat klinkt antiek, maar het werkt wel vertragend en besparend.

Ik betrap mijn familie erop dat ze op zondag het vergeten boodschapje gaan kopen in de supermarkt die 24/7 open is, in plaats van gezellig bij de buren te gaan lenen. Ook dit klinkt antiek, maar dan ben ik dat maar!

24/7 heeft voor mij een hele andere kleur en geur.