Nog nadenkend en nagenietend van de doorpraatavond over "cultuur van discipelschap" komen verschillende opmerkingen en ideeën die die avond genoemd zijn weer voorbij. Wat is een discipel?

Wat voor een kerk willen wij zijn?

Zijn we missionair genoeg? We scoren in ieder geval hoog op het knus- en gezelligheidsgehalte. Mensen zijn en voelen zich welkom. Dat is mooi!

Maar zijn we zichtbaar volgeling van Jezus? Steeds meer zijn hoe Hij was? Zijn liefde ging tot het uiterste! Is dat zichtbaar en voelbaar? Ligt er genoeg uitdaging? Zijn we met elkaar enthousiast voor en over Jezus?

We hebben het over persoonlijke groei daarin en het belang daarvan gehad en vooral: dat we elkaar daarvoor nodig hebben!

Coachen of mentoring voor wie daar behoefte aan heeft? Elkaar kennen. Elkaar bevragen en bemoedigen.

Samen oplopen en groeien. Samen zichtbaar zijn voor de mensen om ons heen. Aanstekelijk.

We hoeven als kerk niet te groeien, maar iets van Jezus' liefde laten zien aan mensen om ons heen en hen daarmee op weg helpen. Een beetje hemel op aarde zoals we laatst op mijn kringavond bespraken. Aanstekelijk op ons werk, in vriendschappen, in je familie, in je wijk.

Als steeds mooier wordende personen. Als we de gemeente nou zien als prachtige individuele personen, die mogen groeien en bloeien, soms nog in knop, soms nog wat kleiner, verschillend van kleur en geur. Al die "bloemen" mogen op de plek waar ze gesteld zijn steeds meer gaan stralen. Op zondag komen al die personen samen en vormt er zich een schitterend kleurrijk boeket! Daar worden we gevoed en nog meer gevormd om daarna weer meer te kunnen stralen en uitdelen. En hoe mooi is het dat nieuwe leden symbolisch een bloem krijgen, zoals familie N en vdB afgelopen zondag.

Het wordt een steeds mooier en kleurrijker boeket: welkom lieve mensen. Het voelt rijk onderdeel van een gemeente te mogen zijn

Petra