Toen ik vorig jaar met het predikantenkorps van de Kerk van de Nazarener een mooie wandeling maakte op het eiland Tiengemeten en we de ruïne van het quarantaine-hospital doortrokken, had ik niet kunnen vermoeden dat zoiets nog eens actueel zou kunnen zijn. ( ik heb zelfs de fotoos niet meer) . En nu is het dat dus wel.

Van al het denken dat door je hoofd mailt, van alle gesprekken die ik voer, blijft er dit hangen;

Want als de natuur zo snel weer kan herstellen , dat dolfijnen Venetie in zwemmen, vogels weer te horen zijn, dat kinderen leren buiten spelen, dat creativiteit weer losbarst, dat mensen uitreiken naar elkaar, dat de vitale beroepen weer gewaardeerd worden, dat de muziek en zingen weer gewaardeerd wordt…………dan is er hoop voor de wereld, daar zie ik de Schepper weer helemaal met zijn liefde zaaiend!

Quarantaine geeft ons een nieuw verlangen naar herstel, omarming, overbrugging.

Op Tiengemeten voelde ik het al, schepen van ver na een lange reis, de overkant ziend en bijna thuis,  maar toch even nog geduld hebben omdat je veilig wil aanlanden met elkaar en voor elkaar……….zo bidden we dat onze wereld geduldig blijft en zal HERSTELLEN!

Het blijft bijzonder dat dit gebeurt in de veertigdagentijd van verdieping, verstillen en richten op Jezus. Hij die ooit met pijn en verdriet ons opriep om te geloven in de nieuwe tijd. Hij die ons vertelde altijd te luisteren en vertrouwen op de Schepper, die alles nieuw maakt en die altijd erbij is …..ook al zien we het niet en duurt het lang.