Ik repareer het hart van God. Alsof dat kan.

Het is een hart van spaanplaat, lang geleden gemaakt door Jan van der Gugten voor een Goede Vrijdag viering in het Corderius. Het kan breken en weer heel worden. Het hart heeft een poos gelogeerd in onze garage, maar sinds een jaar of twee hangt het in de Huiskamer. Er zijn in de loop der tijd  papiertjes met namen opgeplakt, en er weer afgehaald. Iemand heeft de naam ‘Afrin’ erop gehangen na een hevig bombardement daar. Gebeden voor ‘grote’ en ‘kleine’ dingen. Het rode papier heeft daardoor beschadigingen opgelopen. En die repareer ik nu.

Vreemd eigenlijk, om briefjes op te hangen voor God, met onze verzoeken. Hij weet toch alles al? Of gaat het daar niet om? Hij kent onze beschadigde harten en Hij wil meer doen dan een beetje plakwerk. Misschien, denk ik, terwijl ik de rode verf over het oppervlak smeer, gaat het wel meer om de relatie die ‘gebeurt’ als ik mijn hart uitstort bij het zijne. Dat ik hem mijn pijn toevertrouw, dat ik hem vertrouw, hoewel steeds minder begrijp….. Stort uw hart uit voor zijn aangezicht, die God is ons heil……

En hoe gaat het eigenlijk met zijn eigen hart? Het is tenslotte Gods hart dat breekt, daar in de Huiskamer. Het breekt om onrecht waar we van horen in de buurt, en binnen deze stad en wereld. Om eenzaamheid, armoede, oorlog…….break my heart for what breaks Yours…..Stort Hij zijn hart ook uit bij ons? Zou Hij dat willen? Zodat we leren voelen wat Hij voelt? Opnieuw gaat het om de relatie. Dat we leren luisteren naar zijn hart, leren kijken met zijn ogen. Zodat we leren zijn handen en voeten te zijn, hier, op deze plek, in deze wijk, ook al is het maar met plakwerk en een verfje.

Wij zijn Gods medewerkers. En we passen allemaal in zijn hart.

 Jacqueline