De klok

Zo’n lawaai als het is in Rome , zo stil is het op de Piano de Grande in Italie!

Geen bendes toeristen, geen gezellige eettentjes, maar nog steeds beveiliging van het leger en graafmachines voor de ingestorte huizen waar de mensen uit weggevlucht zijn.

Bijna een spookstad met een paar verschrikte toeristen.

Al bijna 2 jaar geleden was er hier een aardbeving.

Heel voorzichtig is er weer een akker ingezaaid en heel dapper staat een rood klaproosveld te wuiven in de wind. De bergen zijn op verschillende plekken veranderd van vorm. De korenbloemen en lijnzaad kleurt de vlakte lang niet zo mooi blauw en geel als eerder in de tijd.

Ook de natuur stond even stil bij die aardbeving.

In het stadje Norcia, 23 kilometer verder,  staan maar weinig muren echt stevig overeind. Bijna alles wordt gestut door inmense steigers, ook daar zijn straten afgezet en is toerisme verdwenen. De kathedraal is ingestort en wonderlijk genoeg staat het standbeeld van Benedictus, beroemd Katholiek geestelijke,  nog op het plein.

En toch…………zo snel mogelijk zijn bij de paar kloosterordes in town de kerkklokken weer opgebouwd!

Ik denk te weten waarom.

Tijdens de dagelijkse mis bij de Benedictijnen deden de paters de deur open tijdens de voorbede voor de wereld en de omgeving……… en luiden ze kort de klok. Verder klonk die verschillende keren op de dag als een teken van gebed.

Zo’n lawaai een kerkklok! Maar ik kijk er nu toch even anders tegenaan.