Juni 2017

Oud?!? 

 Ik voelde me oud toen ik afgelopen vrijdag aan de start van het kinderkamp verscheen.

Als leider mee nu dochterlief oud genoeg is als deelnemer mee te gaan. De laatste keer dat ik mee was is zo'n 15 jaar geleden toen we met een heel stel net-niet-meer-tieners als leiding meegingen en een klein beetje een eigen feestje hadden zodra de kinderen sliepen. Ik wist in welk gebouw ik sliep maar kon mijn kamernummer niet vinden, tot me te binnen schoot dat we destijds op tienerkamp (ook als leiding en zo'n 10 jaar geleden) in twee slaapkamers in een hoekje naast de ingang van de keuken sliepen. En jawel… in exact dezelfde kamer als toen sliep ik nu ook. Grappig…  

Die keer tienerkamp was één van de laatste ‘oude stijl’ overigens en we deelden de locatie met de oudere en jongere tieners maar hadden wel elk ons eigen programma. Ach ja, mijn DNJI jaren… Afgelopen september toen we vierden dat de DNJI 40 jaar bestond en afgelopen mei toen onze kerk in Nederland Abraham zag stond ik dankzij een anekdote stil bij mijn tweede tienerkamp (als deelnemer) ooit. Nog nooit heeft er iemand zoveel voorbereiding gedaan voor een stukje voor de Bonte Avond (denk ik). Maanden oefenden vriendje W en ik op een aantal cruciale scènes uit Romeo & Juliet, alleen die kus bij de sterfscène sloegen we steeds maar even over. Tot de uitvoering op die Bonte Avond zo'n 20 jaar geleden, toen moesten we wel natuurlijk en zo zijn er dus ongeveer 40 getuigen van onze eerste kus. 

Ik kwam de dochter van een vriendin (zo één die je niet vaak ziet of spreekt maar met wie het altijd meteen weer goed samenzijn is) tegen, groep 8 alweer… In tegenstelling tot ‘de jonge honden’ kwam ik prima aan genoeg slaap, gewoon net even een half uurtje na bedtijd voor de kinderen nog kletsen met de andere leiding en dan zelf ook naar bed. En er gewoon een heel weekend lang niet om vijf uur uit hoeven voor een baby met honger, maar rond een uur of zeven wakker worden van gezellig geklets op de kamer van je meiden (waarvan ik er van eentje nog wist dat ze een jaar of elf geleden op komst was…). 

De liefde gaat nooit voorbij. We zongen het elke dienst en mijn hart huilde toen ik hoorde dat er een meisje was (ouders in scheiding) dat standaard en een beetje boos en verdrietig zong De liefde gaat ooit voorbij.

Ik voelde me oud toen ik zag dat één van de dames uit het dramateam iemand is die ooit als kind in mijn groepje zat. Ik voelde me oud toen ik aan het einde van het kamp mijn voormalige jeugdleiders, een oud-klasgenoot en zelfs iemand die ik als tiener in mijn groep had gehad hun kinderen zag ophalen. Ik voelde me oud met al die herinneringen van 10, 15 en 20 jaar geleden.

10 jaar geleden tienerkamp en die ene tiener van toen brengt nu haar eigen kind naar datzelfde kamphuis alleen nu voor een kinderkamp. De liefde gaat nooit voorbij. 

15 jaar geleden dat dramateam-dame als kind in mijn groepje zat en nu staat ze zelf op het podium. De liefde gaat nooit voorbij. 

 20 jaar geleden op een heel ander kamp hebben de leiders van toen zich misschien ook wel zo oud gevoeld als ik nu en ik hoop dat ze door de generaties heen mogen zien wat ze toen geplant hebben in mij en anderen zoals ik het nu mocht zien.

De liefde gaat nooit voorbij.